Groot ... heel groot !

Maandagavond eind van de dag, laatste patient uiteraard, een ziek dier bij Nicole op het spreekuur. Sloom, niet willen eten, misselijk en door de achterbenen zakken. Laika is duidelijk ernstig ziek. Nader onderzoek wordt het vermoeden van Nicole bevestigd, op de rontgenfoto is een enorm grote baarmoeder te zien. Diagnose is dus duidelijk : een afgesloten baarmoederontsteking. En dus levensbedreigend. Knapt de wand van de baarmoeder dan komt de pus vrij in de buikholte en is de hond binnen enkele uren dood. we hebben dus geen andere keus dan direkt te opereren. Mijn huisbezoek wordt verplaatst en samen met de coassistent ga ik de OK in om Laika te opereren. Dan blijkt tijdens de OK hoe gigantisch groot de baarmoeder is, helemaal vol met pus en met cystes langs de wand van de baarmoeder. Die aandoening heet cysteuze endometrium hyperplasie (CEH). In dit geval is de juiste therapie om alles weg te halen, dus de eierstokken en de baarmoeder. Dat hebben we dan ook gedaan en gelukkig waren we er nog op tijd bij. Laika heeft nog een nacht bij ons in de opname aan het infuus gelegen en was de volgende ochtend al stukken vlotter. Eind van de dag is ze naar huis gegaan en kan ze thuis verder herstellen van de operatie. Gelukkig met een zeer goede prognose.

In de kreukels

Afgelopen week hadden we een kat op het spreekuur die 1 pootje totaal niet belastte. Binky, zoals hij heet, liep totaal niet op het linker voorbeen en bij onderzoek op de tafel bleek het been te crepiteren (krakend gevoel) bij het voorzichtig bewegen van de poot. Vrijwel altijd een teken van een botbreuk. Dus tijd voor een rontgenfoto om de diagnose te bevestigen en de best mogelijke therapie erbij te gaan zoeken. En inderdaad, op de foto is er sprake van een dubbele beenbreuk. Zowel het spaakbeen als de ellepijp blijken gebroken te zijn, waarbij er op de ellepijp ook nog een extra los fragment te zien is. De enigste goede optie hiervoor was om de botten operatief aan elkaar te zetten, en dat moest ook nog eens direkt omdat het een open botbreuk betrof. En met een open botbreuk (dus een breuk waarbij het bot door de huid heen heeft gestoken) wil je het liefst niet mee wachten, want dan worden de risico's op infektie en een slechtere genezing steeds groter. De assistente kreeg dus opdracht om de reeds geplande en minder dringende afspraken te gaan verzetten zodat wij ons konden gaan bezig houden met Binky. Binnen een uur lag de bink onder narcose op de operatietafel en kon de operatie beginnen. We besloten om een plaatje op het spaakbeen te zetten en een pen in de ellepijp, zodat er een goede stabiliteit van de breuk zou zijn. Een lastige ingreep, die gelukkig zonder complicaties verliep. Iets meer dan 2 uur later zat al het ijzerwerk in zijn poot en kon Binky bijkomen in zijn hok. De volgende dag is Binky weer met zijn eigenaresse naar huis gegaan en moet de komende 2 weken strikte hokrust hebben om de poot zo'n goed mogelijke kans op genezing te bieden. En die kansen zijn gelukkig vrij goed.

Geslaagd !!

Gisteren komt Jolanda (die een vrije dag had) opeens hieperdepieper de praktijk binnenstuiven. Of ik even een momentje had. Nou, meestal is er dan ergens een probleem dat opgelost moet worden, dus dat dacht ik nu ook. Ik mee met haar en dan volgt het probleem ........ dat er dus niet was. Ze was helemaal hieperdepieper omdat ze de uitslag van het laatste examen dat ze had afgelegd als paraveterinair binnen had gekregen. En wat denk je ? Geslaagd !! Ze is nu officieel paraveteriniar. Een hele prestatie, als je nagaat dat ze de volledige studie in haar avonduren en vrije tijd heeft afgelegd. Een studie met vele ups, maar ook enkele downs. En het valt zeker niet mee om opnieuw te gaan studeren als je al vele jaren niets meer aan scholing gedaan hebt. Zeker het opnieuw krijgen van een studie-discipline is dan niet gemakkelijk meer. Extra knap dus dat je dan toch nog het doorzettingsvermogen toont om de toch vrij pittige studie tot paraveterinair met goed gevolg af te leggen. Ik vind het in ieder geval een hele knappe prestatie ! Jo gefeliciteerd.

Keizersnee

Afgelopen week vrijdag hadden we een keizersnee op het programma staan van de Engelse bulldog Shy. De hond was aan het eind van de zwangerschap en had bij een vorige bevalling veel problemen gehad en ook een keizersnee moeten ondergaan. De eigenaren wilden nu geen risico nemen en er werd besloten om de puppies te halen. Bij bulldog-achtigen moet je altijd heel erg oppassen met de narcose. Door de korte snuiten en het lange verhemelte zijn het altijd wat risico patienten met narcose. We werken dan ook tijdens een keizersnee altijd snel en toch voorzichtig. Waarbij we altijd intuberen (wat we overigens bij elke operatie doen) en altijd extra zuurstof toediening. En dan kun je ook zonder problemen doorwerken. Na een vlotte inleiding van de narcose en voorbereiding van het OK veld kon de keizersnee beginnen. Binnen enkele minuten was de eerste pup eruit. En nog een paar minuten later was ook nummer twee geboren. Gelukkig beide vlotte pups die al snel beginnen te piepen en te bewegen. Geen tik mee gehad van de narcose. Terwijl de paraveterinairen zich bekommeren om de puppies maken de coassistent en ik Shy weer netjes dicht. Zonder complicaties kan ze een half uurtje later bij de puppies. Een mooi gezicht, twee van die friemelende wurmen en een nog half slaperige moeder die het allemaal wel best vindt.

Hoe krijgt ze het weg ?

Begin van deze maand komt de 10 jaar oude Mechelse Herder Tessa bij mij op het spreekuur met als klacht dat de hond zo vermagerd. Tessa heeft geregeld last van braakklachten, eet desondanks nog steeds heel goed en veel, drinkt heel veel en is ondertussen bijna 6 kg aan gewicht kwijt. Dat er dan een serieus probleem aan de gang is mag duidelijk zijn. Bij een eerste onderzoek komt er eigenlijk geen oorzaak van de klachten naar voren. We besluiten om een bloedonderzoek te doen en een rontgenfoto van de buik te maken. Het bloedonderzoek is gelukkig helemaal normaal, dus alle organen funktioneren prima en er is geen ontstekingsbeeld in het lichaam gevonden. Dan de foto, kijken of hier een oorzaak van de klachten op te vinden is. Zeker op deze leeftijd heb je in je achterhoofd toch de gedachte van de mogelijkheid van een tumor in de maag of darmen. Op de foto zien we een erg volle maag met een wat vreemde struktuur, terwijl Tessa volgens haar baasje die ochtend weinig gegeten heeft. Dat past dus niet goed bij elkaar en in overleg besluiten we dan ook om een echo te laten maken. Marina heeft vervolgens de echo gemaakt en tot haar en mijn grote verbazing lijkt er op de echo een grote ronde dikte aanwezig te zijn, waarvan Marina direkt zegt : er zit een bal in haar maag ! En bij het opmeten van de grootte van de bal zou deze een doorsnee van ruim 6 cm moeten hebben, dus tennisbal groot !

Daar is dan ook maar één oplossing voor en dat is operatief deze bal te verwijderen. Dus de hond wordt dezelfde dag ingepland voor een operatie. Na het voorbereiden van het operatiegebied openen we de buik en al snel voelen we in de maag inderdaad een grote harde dikte. De maag wordt geopend en daar ligt inderdaad een grote rubberbal in de maagholte !! Zoals je op de foto's ziet is het een solide forse bal. Je snapt werkelijk niet hoe zo'n hond een bal van deze grootte in zijn geheel kan inslikken ! En zeker niet op deze leeftijd. Bij jonge puppies zien we veel vreemde voorwerpen in de maag, maar niet op 10 jarige leeftijd. Maar we zijn wel heel gelukkig met de bal, want dit kan zeer goed genezen in tegenstelling tot bijvoorbeeld een tumor, waar we lang niet altijd iets mee kunnen en wat vaak een dodelijke afloop heeft. De bal is verwijderd en de maag en buik is gehecht. Tessa is dezelfde dag in een mooi pakje nog weer naar huis gegaan en bij de controle enkele dagen later blijkt ze het prima te doen en goed te genezen. Het braken is over, het drinken weer normaal en het gewicht komt er langzaam weer bij. Een goede afloop en iedereen is er blij en tevreden over.

Storing

Deze week eens een probleem die niet met de dieren te maken heeft. Afgelopen week krijgen we midden op de dag opeens een korte stroomstoring in het pand, al het licht gaat kort uit en vervolgens weer aan, net als alle apparatuur. Echter alles start weer op behalve de rontgenmachine. Deze blijft doods. Dus kontakt gezocht met de onderhoudsmonteur van de rontgen, die de volgende ochtend kon komen voor de storing. Dan merk je pas hoe vaak je een foto maakt om tot een diagnose te komen. Kortom, lastig dus, maar nog wel werkbaar. Tot er om 20.00 uur 's avonds opeens een monteur van de Enexis bij de deur staat met de melding dat er ergens in de buurt een defekte krachtstroomkabel is en dat vanaf 9.00 uur morgenochtend de gehele dag de stroom eraf gaat. Potverdorie ... dan merk je pas echt hoe afhankelijk je van stroom bent. Opeens geen licht meer, geen computers, geen bloedanalyseapparatuur, geen rontgen, geen echo, geen OK bewakingsmachines, geen zuurstofkooi meer, geen infuuspompen meer etcetera etcetera. Kortom een dreigende ramp, en we kunnen de praktijk dan net zo goed een dag sluiten. Natuurlijk ook al een agenda vol met afspraken. Dus eerst de meest dringende zaken afgebeld en vervolgens eens gekeken of er nog ergens iets te regelen is met een noodstroomaggregaat. En met heel veel geluk krijgen we 's avonds laat een medewerker van Haarhuis aan de lijn, een firma die noodstroomaggregaten levert. De volgende ochtend was er nog een aggregaat leverbaar voor 1 dag, daarna moest hij ingezet worden op de military in Boekelo. En inderdaad, 's morgens tegen 9 uur is er een aggregaat die op ons stroomnet aangesloten kan worden. We hebben dan ook de hele dag kunnen werken zonder problemen, met uitzondering van de rontgenmachine. Het bleek namelijk dat er een breuk in de krachtstroomkabel aanwezig was, die het probleem veroorzaakte. Gelukkig konden de heren van de Enexis dit tegen het eind van de dag verhelpen en werkt alles weer normaal. Het zet je echter wel aan het denken. Zodra er een stroomuitval is ben je in deze moderne tijd volledig onthand, je kunt behalve je basisonderzoek aan het dier zelf helemaal niets meer, aanvullende onderzoeken, spoedoperaties en een patientenkaart nakijken is dan niet meer mogelijk. Terug in de tijd van James Herriot dus. Gelukkig maar dat nu wel noodaggregaten bestaan.

Staartpijn

Dit is Mikey, een Amerikaanse Bulldog van 4 jaar oud. Mikey kwam enkele dagen voor deze operatie bij mij op het spreekuur binnen met als klacht dat hij continu last heeft van zijn staart een hierop zat te bijten. Bij onderzoek blijkt er inderdaad sprake te zijn van een extreem gekrulde staart die ingroeid in de achterhand van de hond. Onder de staart is een ernstige ontsteking aan de gang die enorm pijnlijk is voor de hond. Dit is een bekend probleem bij honden met een korte krulstaart, zoals onder andere de Amerikaanse Bulldog, Mopshond en Engelse Bulldog kunnen hebben. Dit is een aangeboren defekt dat aanvankelijk met medicatie wordt behandeld maar soms zo ernstig wordt dat ook dit niet meer werkt. Dan is operatieve correctie nog de enigste optie. En dat is ook hier bij Mikey gebeurd. Door de operatie wordt de krul uit de staart verwijderd en wordt de staart ingekort tot een kort bolletje achter op zijn kont. Een vaak lastige ingreep omdat je heel slecht bij de te verwijderen staartdelen kunt. Daarnaast opereer je vrijwel altijd in een ontstoken gebied, met als gevolg veel risico's op postoperatieve complicaties. Gelukkig ging dat bij Mikey allemaal vlot, er waren amper problemen na de OK, en de pijn was direkt na de ingreep al vrijwel over volgens de eigenaar. Mikey is veel vrolijker dan voor de ingreep en het resultaat ziet er cosmetisch gezien ook netjes uit.

Visserslatijn ?

Enkele maanden terug komt er een hondje bij ons in het spreekuur met een wel heel apart probleem. Kuna was aan het vissen geweest, of beter gezegd mee uit vissen, en had het op de één of andere manier voor elkaar gekregen om de vishaak door zijn lip te krijgen. Ongeveer hetzelfde als een vis die gevangen wordt. De eigenaar was gelukkig al zo slim geweest om de haak af te knippen en niet te proberen om de haak eruit te trekken. Dat laatste wil namelijk niet goed door de weerhaakjes aan het haakje. Zou je toch gaan trekken dan ontstaat er over het algemeen veel meer schade dan dat je de haak doordrukt naar de andere kant van het weefsel. Echter dat is pijnlijk, vaak raakt of is het dier dan in paniek en zal het verwijderen meestal onder narcose moeten gebeuren. We hebben Kuna door een kortwerkend narcosemiddel in een bloedvat te spuiten onder narcose gebracht, en konden vervolgens relatief makkelijk de vishaak doordrukken naar de buitenkant van de lip en hier eruit halen. Alles liep zo gelukkig nog goed af. En de visser heeft er weer een sterk stukje visserslatijn bij.

Tiamo's eikel

Twee weken geleden komt er op het spreekuur bij Frauke een kleine Jack Russel binnen met klachten dat de hond braakt en diarree heeft. Het hondje heet Tiamo. Tiamo is heel erg ziek, uitgedroogd, sloom en is matig aanspreekbaar. Bij uitgebreid bloedonderzoek blijkt er een ernstige verhoging aanwezig te zijn van de leverwaarden, zodanig dat Frauke besluit om de hond op te nemen en met spoed aan het infuus te leggen, omdat ze bang is dat Tiamo anders wel eens kon overlijden. Er worden nadere onderzoeken uitgevoerd, waaronder een echo en een rontgenfoto van de buik, in verband met de verdenking op een vreemd voorwerp in het maagdarmkanaal of een andere maagdarmstoornis en omdat we willen weten hoe de lever eruit ziet. Behalve een erg onrustig darmbeeld met veel gas kunnen we niet een direkte oorzaak vinden voor de klachten. De lever blijkt ook niet afwijkend te zijn van struktuur en vorm en hier is dan ook alleen maar sprake van een funktiestoornis. We zien geen vreemd voorwerp zitten, en durven gezien de slechte lichamelijke toestand van Tiamo ook niet een kijkoperatie uit te voeren. Lang niet elk vreemd voorwerp is namelijk te zien op een foto of echo. We besluiten om eerst maar eens met infusen en medicatie de algehele situatie wat te proberen te verbeteren. En dit lukt aanvankelijk redelijk. Het braken stopt al vlot en de buik wordt soepeler. Zaterdag is Tiamo nog wel sloom, maar was de uitdroging al stukken minder en verbeterden de leverwaarden iets. Zondagochtend was hij opeens stukken vlotter en begon zowaar weer iets te eten. We werden steeds hoopvoller op een goede afloop. Echter net toen we dachten dat het goed zou gaan, ging hij in de loop van de avond toch weer wat achteruit en weigerde opnieuw te eten. Weer gaan we denken aan een vastgelopen vreemd voorwerp en na overleg met de eigenaar besluiten we om maandag toch een kijkoperatie uit te gaan voeren. Tiamo is hier nu sterk genoeg voor. En tot ons grote geluk vinden we tijdens de operatie inderdaad een rare struktuur in de dunne darm, die vastgelopen is en de darm heeft stilgelegd. Gelukkig is de darm nog niet ernstig beschadigd en kunnen we het voorwerp er goed uithalen. Tiamo wordt gehecht en gaat bij ons terug in de IC-opname. En dan blijkt hoe geweldig snel zo'n dier opknapt als de oorzaak van de klachten weg is. In no-time is hij weer op de been, vrolijk, vlot, luidruchtig en wil de bodem wel weer uit de bak vreten. Dinsdag is Tiamo dan ook met zijn baasjes mee naar huis gegaan en tot op heden gaat het hem zeer goed. En het amper meer herkenbare vreemde voorwerp ? Dat bleek een halve eikel te zijn, die door de maagsappen en zuren enorm opgezet en verkleurde was, vervolgens de darm inschoot en hier vastliep. Zijn baas laat hem nu uit op een plek waar Tiamo geen eikels meer kan vinden en op kan eten. Want helaas leert een hond niets van zo'n nare ervaring, hij kan de link tenslotte niet leggen tussen zijn vreetgedrag en de klachten.

Daantje

Dit is Daantje, een 9 weken oud Frans Bulletje. Sinds een ruime week heeft Daantje geregeld last van braakklachten en vrijwel altijd gaat het hier om braken nadat het hondje gegeten heeft. Als je Daantje goed bekijkt, dan zie je ook dat het hondje voor zijn leeftijd wat aan de kleine kant is. De nieuwe trotse baasjes zijn dan ook bezorgd en we besluiten om wat nadere onderzoeken te doen. Bij jonge hondjes met deze klachten moet je dan altijd denken aan een probleem in de slokdarm (=oesophagus), wat we megaoesophagus noemen. Hierbij is er sprake van een verzakking of verwijding van de slokdarm in de borstholte, waardoor eten en/of drinken niet goed naar de maag wordt getransporteerd, maar blijft hangen in de slokdarm. Dit irriteert en kort na het eten of drinken moet het hondje dan braken en komt alles er weer uit. Gevolg hiervan is dat het jonge dier te weinig voedingsstoffen binnenkrijgt en wat achter blijft in de groei. Bij geringe gevallen is er verder aan het hondje helemaal niets te merken en bij onderzoek helemaal niets te vinden. Wat we dan doen om de diagnose rond te krijgen is een serie rontgenfoto's maken, waarbij we het puppie een contrastvloeistof laten drinken of door het voer gemengd laten opeten. Zo ook bij Daantje. Aangezien hij het probleem voornamelijk na het drinken heeft geven we hem via een spuit bariumpap (zo heet de contrastvloeistof) in via zijn bekkie. Deze contrastvloeistof is voor ons op een rontgenfoto zeer goed te zien, omdat het een spierwitte reflectie geeft op de foto. Daardoor kun je de belijning van de slokdarm goed zien in de borstholte. Normaal is dit een zeer dun lijntje en verdwijnt de vloeistof direkt in de maag, die dan als een grote witte bol te zien is. Bij Daantje zie je op de foto echter heel duidelijk een forse uitbochting onder aan de slokdarm in de borstholte, kort voor het hart. Dit is de zogenaamde megaoesophagus. Nu weten we de oorzaak van de klachten.

Het grootste probleem is dat er eigenlijk geen goede behandeling is voor dit probleem. Er zijn geen medicijnen of operaties die de slokdarm vernauwen en weer normaal laten werken. Wat we proberen te doen is het voer of drinken zo snel mogelijk in de maag te krijgen door de dieren vanaf een verhoging te laten drinken en eten. De zwaartekracht zorgt er dan voor dat het voer snel naar beneden zakt. Hierdoor voorkom je verdere uitrekking van de slokdarm en we hopen dan dat door de groei van de hond de slokdarmfunktie verbeterd. Soms gaat dit perfekt en geneest het dier volkomen, soms echter lukt dit niet en blijft het dier deze klachten houden, of in het ergste geval worden de klachten steeds erger en is het geen leefbare, dierwaardige situatie meer en moeten we het dier laten inslapen. Dat zijn altijd enorm frustrerende zaken, we willen graag wat doen, maar zijn door de ontwikkeling en groei van het dier volkomen machteloos. We hebben daar geen invloed op. Hoe het met Daantje af gaat lopen moet de toekomst uitwijzen. Op dit moment hebben we nog goede hoop dat hij er overheen groeit, aangezien de klachten nog niet al te ernstig zijn en Daantje verder vrolijk is. We zullen zien.

Allergische reaktie

Vorige week kwam er op het spreekuur een meneer met een retriever met een naar probleem. Een probleem dat we eigenlijk voornamelijk in de zomer en het najaar zien, wanneer er veel insecten zijn. De hond kwam binnen met een enorm gezwollen kop : dikke lippen, wangen opgezet en de ogen vrijwel dicht door zwelling van de oogleden. Dit is een karakteristiek beeld van een allergische reaktie. De hond is ergens mee in aanraking gekomen (bepaalde planten, stoffen in huis, schoonmaakmiddelen, etc) of ergens op gebeten (insektensteken zoals bij of wesp) of iets gegeten wat een allergische oorzaak heeft veroorzaakt met deze zwellingen als gevolg. Soms zien we dit ook over het gehele lijf, waarbij de huid volledig gebobbeld is. Gelukkig gaat het eigenlijk altijd over, je kunt wat tegen de zwelling doen en tegen de jeuk, maar het trekt dan over het algemeen binnen een dag ook weer weg. Enigste gevaar is als het keelgebied gaat zwellen, waardoor de luchtpijp wordt dichtgedrukt, dat is uiteraard levensbedreigend. Maar gelukkig zien we dat maar uitermate zelden. Meestal het beeld zoals hier op de foto's te zien is, en dat komt, net als bij dit arme dier, eigenlijk altijd weer goed.

Klein, kleiner, kleinst

Afgelopen week hadden we twee hele kleine hondjes op het spreekuur. Twee mini chihuahua's, en als ik zeg mini, dan bedoel ik ook mini ! De kleinste woog maar 340 gram en was al ruim negen weken oud. Om het gewicht te kunnen bepalen, hebben we het kleinste keukenweegschaaltje dat we hebben gepakt. Eén die we normaal voor hamsters, konijntjes en andere kleine diertjes gebruiken. Het is gewoon een komisch gezicht als je deze kleine hondjes erop ziet zitten. De tweede chihuahua was maar iets zwaarder dan de ander, maar ook deze viel absoluut nog in de categorie heel erg klein. Toch is het leuk om te zien, want hoe klein ze ook zijn, het zijn wel komplete hondjes, die volgens mij denken dat ze net zo groot zijn als een Newfoundlander of Berner Sennen. Fanatiek, druk en stoer doen, het hoort helemaal bij deze mini's. Uitermate grappig ! Grootste probleem is volgens mij het opvoeden van deze kleine hummels, je hebt zo gauw de neiging om veel dingen toe te laten, want ze zijn zo schattig klein tenslotte. Een veel gemaakte denkfout, want ze moeten absoluut normaal opgevoed worden, wil je later niet een paar hele kleine black en deckertjes over houden, wat absoluut niet nodig is, mits je maar consequent blijft.

Hangertje

Afgelopen week komt er een mevrouw met een behoorlijk ziek hondje bij Nicole op het spreekuur. Het diertje is sloom, braakt, eet niet en heeft hoge koorts. Nicole heeft er geen goed gevoel over en besluit om wat uitgebreider onderzoek te doen. Ze maakt van de hond een rontgenfoto, en tot haar grote verbazing en nog veel grotere verrassing van het baasje zit er in de maagregio een metalen plaatje. Het blijkt een hangertje te zijn die mevrouw al heel erg lang kwijt is. Hoe bestaat het dat zo'n klein hondje zo'n ding opeet ? Het heeft geen smaak, slikt niet handig door en erop kauwen lijkt me ook geen pleziertje. In eerste instantie besluit mijn collega om de hond conservatief te behandelen tegen de braakklachten, aangezien we denken dat dit een losstaand probleem is en niets van doen heeft met het hangertje, die er tenslotte al bijna een jaar inzit. Dit blijkt ook te kloppen, want na een paar dagen behandelen is de hond weer vrijwel de oude en goed opgeknapt. Nu wordt er toch nog besloten om de hanger te verwijderen, om problemen in de toekomst te vermijden. Daar kom ik dan om de hoek kijken en samen met onze co-assistente maken we de buik open en zoeken het hangertje. Dat viel nog knap tegen, want het dunne plaatje metaal was ver weggezakt in de maag en lag vrijwel tegen de maagingang aan. Gelukkig was het vrij simpel er uit te krijgen en konden we door een relatief kleine opening in de maag te maken het hangertje te pakken krijgen. Het verbaasd me hierbij dan weer hogelijk dat het dier tijdens het braken dit niet heeft uitgebraakt, of dat het niet verder de darm is ingeschoten. Het zit tenslotte al bijna een jaar in de maag !!! Gelukkig is de ingreep vlot verlopen en kwam de hond snel weer bij uit de narcose. En het hangertje .... dat is weer terug bij de eigenaresse, die na enig poetswerk het nog weer prima aan een kettinkje kan hangen, het goud was amper aangetast en zag er ondanks de inwerking van het agressieve maagzuur nog prima uit.

BHV oefening

Twee weken terug heeft vrijwel ons gehele team met goed gevolg de herhalingscursus BHV (bedrijfshulpverlener) gevolgd. Op de praktijk hebben we de gehele dag cursus gehad van Jos, die de fijne kneepjes heeft herhaald van het reanimeren, EHBO, een ontruimingsoefening en brandjes blussen. Ook werd de gang van de praktijk volledig onder de rook gezet, om zo reeel mogelijk te laten zien hoe weinig zicht er overblijft bij een ernstige brand. Indrukwekkend.

Ik hoop dat we de oefeningen nooit nodig zullen hebben, maar mocht er zich toch een calamiteit voordoen, dan is ons team er op voorbereid !

Blue merle, heel apart

Blue merle is een kleurvariant die je in het algemeen weinig ziet. Bij enkele rassen is de kleur enig tijd populair geweest, zoals bij de Border Collie, maar bij de meeste rassen is er geen blue merle bekend of slecht in heel geringe mate. Het is ook een beetje vreemde kleurslag met een wat nare bijwerking. Van de homozygote blue merles (Jaja, nu wordt het verhaal technisch), dus de zuivere blue merles die beide genen hebben die de kleur blue merle veroorzaken, is een groot deel doof, blind of steriel. En een deel wordt al niet eens levend geboren. Dit zijn 25% van de pups uit een kruising tussen twee heterozygote hondjes (beide dus wel blue merle ouders met slechts één dragend blue-merle gen). Al deze afwijkingen zijn gekoppeld aan het homozygote aspekt. De heterozygote blue merles (dus met een overheersend dominant blue merle gen en een recessief ondergeschikt gen) daarentegen mankeren niets en hebben die mooie aparte verdunde kleur.

Enkele weken terug had ik plotseling twee blue merle chihuahua's in de spreekkamer. En die had ik nog nooit eerder gezien. Wel allerlei andere rassen (zie de teckel op de openingspagina van de website maar eens), maar dit ras nog niet eerdere. Gaaf om te zien ! Als bewijs hier de foto's :

Website bijgewerkt

Na lange tijd rust op onze website is er eindelijk weer wat te beleven. De website is sinds vandaag weer bijgewerkt, de nieuwe medewerkers staan erop (dierenarts Femke en paraveterinair Anja), alle koppelingen zijn weer gemaakt en nieuwe verhalen zijn in de maak. Vol goede moed gaan we het nieuwe jaar tegemoet, nadat de website bijna 9 maanden stil heeft gelegen. Dit had diverse persoonlijke oorzaken, waarover ik hier niet ga uitweiden. Maar ondertussen kriebelt het weer om de boel te gaan bijhouden, en na heel veel verzoeken van diverse mensen heb ik de draad (of pen) weer opgepakt en is hierbij het eerste item van 2010 weer geschreven. Of ik het weer ga combineren met de verhalen van mijn andere hobby, de natuurfotografie, weet ik nog niet. Dat zal ook een beetje afhankelijk zijn van de reakties van mensen hierop en of er wel of niet verzoeken daartoe binnenkomen. Eerst maar eens de diergeneeskundige verhalen uit de praktijk erop zetten, dan zien we wel weer. De eerste foto's zijn van onze nieuwe mensen, boven Anja en onder Femke. Dat ben ik ze nadat ze al ruim een half jaar bij ons werken wel verschuldigd.