Paaltje

Met een ernstig bloedende hond zie ik ze aan komen lopen over de parkeerplaats. De hond hangt slap in zijn armen terwijl het bloed van zijn kop afgutst. Bij een snelle eerste controle blijkt er een enorme wond aan de bovenzijde van de neus, oog en schedel aanwezig te zijn. De hond is tijdens het spelen in het park in het donker vol tegen een paaltje aangerend, waarbij deze in de schedel is binnengedrongen. Bij verder onderzoek blijkt het bot van de linker neushelft gebroken te zijn en omhoog gedrukt, de oogkas is kapot, er is enorm veel spierschade aan de linkerzijde van het gezicht en het oog is naar binnen gedrukt door de oogkas heen de neus in. Door het afscheuren van een van de grote bloedvaten is er een enorme bloeding. De hond gedraagt zich tijdens dit onderzoek voorbeeldig. Ondanks het feit dat het wel gruwelijk pijnlijk moet zijn geeft ze geen krimp tijdens het onderzoek en bijt niet eens ! Wonderbaarlijk, ik had het haar gezien de verwondingen niet kwalijk genomen. Wat een super karakter. Gauw wordt de hond onder narcose gebracht en de OK ingereden. Een enorme klus volgt. De botdelen worden met enkele plaatjes weer op de goed plaatse gezet. Vervolgens is er weer vorm gegeven aan de oogkas en is het oog terug gezet, zijn de oogspieren weer aangehecht en is de traanklier weer terug gezet op zijn oorspronkelijke plaats. Dan worden de aangezichtsspieren gehecht waarna tenslotte de huid wordt gesloten. En dan is het afwachten. Afwachten wat er nog werkt, of het oog het nog doet, of dat de hond blind is. Of hij zijn oogleden wel kan bewegen, of de neus niet een enorm probleem wordt, of de lippen wel bewogen kunnen worden en of er niet nog onzichtbare hersenschade is opgetreden. Maar het herstelt allemaal wonderbaarlijk goed en snel. De volgende dag is het al dusdanig goed dat hij naar huis mag met een flinke portie pijnstilling en antibiotica. Bij de eerstvolgende controle is het allemaal nog wel enorm gezwollen maar lijkt het meeste te funktioneren. Het oog heeft visus en kan bewegen. De hond kan goed eten en slikken, en de lippen hangen niet af. En bij iedere volgende controle gaat het beter. Binnenkort gaan we de plaatjes er weer uithalen en nog een kleine correctie doen aan het derde ooglid, dat gedeeltelijk voor het oog zit. Maar voor de rest doet ze het uitstekend, net zo enthousiast en vriendelijk als voor het ongeluk. Wat een superhond !

 

Onverwachts !

Er komt op het spreekuur een mevrouw met Dirk, een jonge hond, bezorgd kijkend. De reden voor de bezorgdheid is al snel zichtbaar. Aan de buitenzijde van de borstkast zit een keiharde, eigrote dikte, die pijnlijk is voor Dirk. Het is een jonge hond van 8 maanden oud, en dan gaan bij dit soort diktes direkt de alarmbellen rinkelen. Er komt namelijk bij honden op deze leeftijd een kankersoort voor die uitgaat van de ribben en het ribkraakbeen. Deze diktes groeien vrij snel en zijn erg pijnlijk, en als je er niet snel genoeg bij bent ook dodelijk. We maken een foto van de borstholte, maar daar is nog geen aantasting van het benige gedeelte van de rib te zien. Het kraakbeen is nog te dun om goed in beeld te krijgen op deze leeftijd en de waarschijnlijkheidsconclusie is dan ook een kraakbenige tumor van de ribwand. Het plan is om de dikte op korte termijn operatief te verwijderen. Zo gezegd zo gedaan. De hond komt voor operatie en we gaan de dikte chirurgisch verwijderen, al dan niet tezamen met een stuk van de ribwand. Nadat de hond onder narcose is en de operatieplaats voorbereid is begin ik voorzichtig met het benaderen van de dikte. Eerst probeer ik uit te zoeken aan hoeveel ribben de dikte vast zit. Het voelt hard aan en ik volg de randen van de dikte. Tot mijn verbazing kom ik op een gegeven moment uit tussen het ribkraakbeen en de dikte, hij blijkt er niet aan vast te zitten. Dat is vreemd, want dat was wel de verwachting. De waarschijnlijkheidsdiagnose ribtumor kan direkt de ijskast in, dat is het niet. Wat dan wel ? Langzaam maak ik de rest van de dikte los en plotseling zie ik een vreemd recht bruin streepje materiaal in de dikte te voorschijn komen. Wat zullen we nu hebben ? Het moet wel een vreemd voorwerp zijn. In eerste instantie denk ik aan een houtsplinter dat van buitenaf onder de huid is terechtgekomen. Tot mijn verrassing komt er steeds meer hout te voorschijn en al snel weten we wat het is. Het is een 15 cm lange sateprikker die vanuit de borstholte naar buiten steekt. Dirk heeft deze opgegeten en vervolgens is de prikker door de maagwand heen gegaan, net langs de lever door het middenrif heen en vervolgens net bij de long langs door de ribwand naar buiten. Een wonder dat er niets essentieels beschadigd is ! De prikker is er al snel uit en de wond kan worden gesloten. Voor de zekerheid laten we nog een drain achter zodat eventueel wondvocht nog weg kan. Jolanda legt een borstverband aan en Dirk kan van tafel naar de recovery. Eind van de middag kan hij naar huis en komt zijn baasje hem helemaal blij weer ophalen. Enkele dagen later komt Dirk als vanouds de praktijk binnen, vrolijk wispelend en weer helemaal de oude. Gelukkig maar !