Hangertje

Afgelopen week komt er een mevrouw met een behoorlijk ziek hondje bij Nicole op het spreekuur. Het diertje is sloom, braakt, eet niet en heeft hoge koorts. Nicole heeft er geen goed gevoel over en besluit om wat uitgebreider onderzoek te doen. Ze maakt van de hond een rontgenfoto, en tot haar grote verbazing en nog veel grotere verrassing van het baasje zit er in de maagregio een metalen plaatje. Het blijkt een hangertje te zijn die mevrouw al heel erg lang kwijt is. Hoe bestaat het dat zo'n klein hondje zo'n ding opeet ? Het heeft geen smaak, slikt niet handig door en erop kauwen lijkt me ook geen pleziertje. In eerste instantie besluit mijn collega om de hond conservatief te behandelen tegen de braakklachten, aangezien we denken dat dit een losstaand probleem is en niets van doen heeft met het hangertje, die er tenslotte al bijna een jaar inzit. Dit blijkt ook te kloppen, want na een paar dagen behandelen is de hond weer vrijwel de oude en goed opgeknapt. Nu wordt er toch nog besloten om de hanger te verwijderen, om problemen in de toekomst te vermijden. Daar kom ik dan om de hoek kijken en samen met onze co-assistente maken we de buik open en zoeken het hangertje. Dat viel nog knap tegen, want het dunne plaatje metaal was ver weggezakt in de maag en lag vrijwel tegen de maagingang aan. Gelukkig was het vrij simpel er uit te krijgen en konden we door een relatief kleine opening in de maag te maken het hangertje te pakken krijgen. Het verbaasd me hierbij dan weer hogelijk dat het dier tijdens het braken dit niet heeft uitgebraakt, of dat het niet verder de darm is ingeschoten. Het zit tenslotte al bijna een jaar in de maag !!! Gelukkig is de ingreep vlot verlopen en kwam de hond snel weer bij uit de narcose. En het hangertje .... dat is weer terug bij de eigenaresse, die na enig poetswerk het nog weer prima aan een kettinkje kan hangen, het goud was amper aangetast en zag er ondanks de inwerking van het agressieve maagzuur nog prima uit.